https://adodenhaag.nl/nl/nieuws/laatste-nieuws/1e-elftal/18764-oud-verzorger-en-masseur-frans-evers-78-overleden
Oud-verzorger en -masseur Frans Evers (78) overleden
Humane, aardige en passievolle verzorger/masseur en een gedreven allround sportman
Tot op het laatst vitaal van geest en nog grootse plannen koesterend, is na enige jaren van afnemende gezondheid overleden de oud-verzorger van ADO en FC Den Haag, Frans Evers, op de leeftijd van 78 jaar. Hij stierf in het ziekenhuis van Dirksland in bijzijn van vrouw en kinderen.
ADO leerde Frans Evers kennen als een zeer betrokken verzorger. Hij was ook een gedreven allround sportman, die vooral een passie had voor duursporten. Hij kon er gepassioneerd over vertellen. Dan ging het niet alleen om het verhaal, maar hij legde ook alles uit, achtergronden en betekenis, en motiveerde er velen mee.
Bij Frans waren zowel fitte als van blessures terugkomende spelers in uitstekende handen. Hij had het geduld om te luisteren naar spelers, die bij hem op de massagetafel lagen, waar zij hem vaak meer vertelden dan tegen wie dan ook. En Frans ging met alles begripsvol en discreet om. Zodoende creëerde hij daarmee een vertrouwensband, die vaak uitmondde in duurzame vriendschappen. Bij FC Den Haag was hij als verzorger/masseur betrokken bij diverse hoogtepunten zoals het landskampioenschap van het tweede elftal in 1973. Een jaar later was hij als zodanig onderdeel van het ijzersterke hoogste amateurelftal van ADO, dat op glorieuze wijze beslag legde op de landstitel in het zondag-amateurvoetbal voor reserveteams. Na zijn werkzame periode in het Zuiderpark was Frans Evers onder meer verzorger/masseur bij TONEGIDO.
Jaar in jaar uit keek Frans uit naar de PensionADO-dag, de reünie van ADO’ers en oud-spelers, -bestuurders en -kaderleden van FC Den Haag. Ook al sloeg de ouderdom toe. Dat kwam hard aan bij ieder, die Frans steeds bleef herinneren als de altijd zo fitte allround sportman en gedreven duursporter. Zijn vrouw bracht en haalde hem op, om de zorg en begeleiding van Frans op de PensionADO-dag zelf, in de vertrouwde handen te geven van de deelnemers van de reünie. Frans genóót. Zijn passie bleef onaangetast. Zo zeer zelfs, dat hij via zijn vrouw liet weten na de laatste PensionADO-dag op 6 juni jl. nog een spreekbeurt wilde houden over zijn passie, zijn werk in de sport en over duursporten. Helaas, die wens ging niet in vervulling, omdat het einde hem riep. Frans overwon in zijn leven alles en iedereen, alleen Parkinson (in combinatie met een ontstoken kies) versloeg hem.
Dank, heel veel dank Frans, voor alles wat je hebt gedaan en betekend. Wij zullen je blijven herinneren als een man, die humaan en aardig was voor ieder en hard voor jezelf als sporter. Frans’ familie, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkind, wensen wij alle sterkte toe bij het verwerken van het verdriet om het grote verlies. Wij hopen, dat deze woorden hen de kracht geven dit te verwerken en het prachtige beeld, dat wij allemaal van Frans hebben, in herinnering te houden.
De uitvaartplechtigheid vindt plaats op maandag 21 juli a.s. om 13.00 uur (inloop vanaf 12.30 uur) in ‘Ons Dorpshuis’ aan de Korteweegje 14 in Nieuwe-Tonge. Na de plechtigheid wordt Frans naar zijn laatste rustplaats gebracht op de Algemene Begraafplaats, ook gelegen aan de Korteweegje in Nieuwe-Tonge.
Beste (ex-)Spartanen,
Hierbij stuur ik je een bericht ivm het overlijden van Frans Evers.
Frans was een pionier op het gebied van de Lange Afstand (SLA) en de marathon bij Sparta.
Niet bij iedereen bekend, maar voor de oude garde is hij een voorbeeld geweest. In 2019 was hij nog aanwezig bij de SLA reünie; in 2024 lukt dat helaas niet ivm enorme verkeersdrukte.
Frans Evers 1946 - 2025
Eind jaren ’70, begin jaren ’80 kwam de wegatletiek bij Sparta meer en meer in beeld. Door de fusie met Suomo kreeg Sparta in één keer een uitgebreid aantal wegatleten erbij. Een deel van die atleten trainden vanuit de principes van de baanatletiek. Deze schema’s werden in samenwerking met Hugo Tijsmans ontwikkeld. Een ander deel van de atleten trainde vanuit eigen inzicht en uitwisseling van ideeën.
Bij deze groep was Frans een inspirerende mede-atleet. Vanuit zijn ervaringen van andere sporten, boksen, power lifting discussieerde hij met zijn maatjes Hans Vrolijk, Nico Zandvliet, Bruno Schlack en Joop de Vreede dagenlang over trainingen en voeding. Na elke training zat Frans in de kantine alles op te schrijven wat hij die dag gedaan had. Ook kwam het onderwerp kleding specifiek voor de lange afstandatleten aan de orde.
Frans is op 15 juli j.l. helaas overleden. Parkinson en een ontstoken kies deden hem de das om. We herdenken hem als een inspirerende sportman die leefde voor de sport.
Het verhaal hieronder van de hand van Frans uit 2019 geeft een mooi tijdsbeeld en de ontwikkeling weer van de Sparta Lange Afstandsgroep in combinatie met zijn eigen belevenissen.
Namens Sparta – Bert van Dijk en Peter van Soest
Op de foto in het midden Frans Evers met links van hem Jacques van Sommeren en rechts Joop de Vreede
Hans Vrolijk en Bruno Schlack 1982 marathon van Antwerpen
Sparta Lange Afstand – geschreven door Frans Evers na de reünie in 2019
Wat een tijd, wat een tijd!
Via, via hoorde ik jaren geleden dat er een reünie was gehouden van de Sparta Lange Afstand. Had ik helaas gemist. Van Peter van Soest ontving ik het grote gele boekwerk met daarin de geschiedenis van de wegatletiek zoals die zich voltrok bij Sparta.
Ergens in de geschiedenis tussen 1975 en 1985 voltrok zich in mijn lijf een kleine tien jaar wegatletiek. Ik weet nog goed dat een groep wegatleten rond 1975 werd getraind door ene Frans Jansen. Bekende namen waren toen Pim van der Lek, Louis Jansen en Ton Sparreboom.
Langzaam maar zeker groeide deze groep met mij bekende baanatleten als Bert van Dijk, Rachid Boulaabi, Hugo Thijsmans en Dick Vink. Onder leiding van de schema’s van Bert van Dijk werd er met wisselend succes marathons gelopen. In deze periode voltrok zich bij mij lust naar kilometers vreten. Zonder dat ik het besefte maakte ik deel uit van een selecte groep Cowboys van de Weg: Hans Vrolijk, Joop de Vreede, Nico Zandvliet en Bruno Schlack.
Een groep totale gekken…
Deze groep - in de ogen van voorzitter Braber - totale gekken, gingen in den beginne volkomen ongestructureerd te werk. Dit in tegenstelling tot de groep van Bert van Dijk die in 1980 aan de hand van de trainingsschema’s van Hugo Tijsmans te werk ging. En met succes weet ik nog goed. Niet alle namen weet ik me te herinneren. Maar rond mijn persoonlijk record van 2.45.00 zaten Bert Vingerhoed, Jacques van Sommeren en Peter van Soest. Die laatste weet ik nog, schreef prikkelende columns in ons clubblad. Ook weet ik nog dat bestuurders niet altijd stonden te juichen met wat Van Soest onder pseudoniem het papier toevertrouwde.
Noot: die stukjesschrijver was trouwens een andere Spartaan – Dick de Jager (Arie van SLA).
Van drukken, trekken en stoten naar lopend kilometers vreten…
Maar even terug naar die begintijd halverwege de zeventiger jaren. Zelf kwam ik uit het olympisch gewichtheffen. Toentertijd nog drie onderdelen drukken, trekken en stoten. Werd Nederlands kampioen tweede klasse tot 110 kilo en veel later na mijn loopbaan als veteraan Benelux kampioen. Ik ging lopen als conditionele ondersteuning van het gewichtheffen. Dat lopen ging dus voor geen meter. Ik deed maar wat. Net als Hans, Joop, Nico en Bruno maar wat deden. In 1978 liep ik in Utrecht mijn eerste marathon in 3:29 uur. Kort daarna in Sneek mijn tweede marathon in 3:14 uur. In 1979 liep ik vier marathons. Een gekte die ik met Kobus (Hans Vrolijk) deelde: Hoe meer marathons des te beter! In februari in Apeldoorn mijn eerste in 3:09 uur, mijn tweede in Maassluis in 2:54:25 uur. Mijn eerste marathon onder de drie uur. Kort daarop in Enschede mijn tweede onder de drie uur: 2:57:45 uur. Afsluitend dat jaar de onvergetelijke marathon van New York. Samen met Joop. Eindigde met een tijd van 3:05:23 op de 1080ste plaats.
Arthur Lydiard als trainer/coach
Inmiddels zo gek van het lange afstandslopen dat ik voor 240 dollar als Tuition Coaching fee een jaar lang ging trainen op de marathonschema’s van Arthur Lydiard. Joop kende deze wereldberoemde trainer al en deed voor een groot deel met mij mee. Wekelijks 160 kilometer met daarin allerlei mij vreemde trainingsmethoden zoals Long Aerobic Running, Easy and Strong Fartlek, Running Steep Hills or Steps Running, Time Trials, Windsprints, Fast Relaxed Running. Joop deed vaak mee en Hans was er altijd bij als we anderhalf uur fartlek deden bij de ‘heuvels’ van de Wassenaarse Slag.
Acht marathons per jaar? No problem!
Een jaar lang werd ik op afstand getraind door de grote Arthur Lydiard en dat zorgde voor de nodige successen. Mijn lichaamsgewicht voor de marathon was in de loop der jaren teruggegaan van ruim 100 kilo naar 66 kilo met mijn lengte toen van 1.84 meter (ik ben inmiddels gekrompen tot 1.80 meter). Mijn lichaam was eindelijk een marathonlichaam geworden. En dat wilde ik weten ook. De gekte van vroeger om zoveel mogelijk marathons te lopen. Dat vertelde ik Arthur niet omdat hij twee marathons per jaar meer dan voldoende vond. In 1980 liep ik dankzij de schema’s van Lydiard acht marathons. Zes van de acht onder de drie uur. Mijn beste tijd was 2:47:55 in Leiderdorp. Goed voor een derde plaats. De gehavende beker heb ik nog steeds. Onvergetelijk was dat ik na 35 kilometer mijn trainingsmaat Joop de Vreede in het vizier kreeg. Normaal gesproken kon dat helemaal niet. Joop was altijd goed voor een tijd dik onder de 2:30 uur. Maar zoals iedere marathonloper weet dat als de tank leeg is, het verval nakend is. Ik won van Joop! Ongelofelijk. Hans liep mogelijk nog meer marathons dat jaar. Maar hij gebruikte in die periode marathons om harde trainingskilometers te maken.
Hans sloeg op hol en Joop volgde…
Hans had intussen een geheel eigen manier van pieken ontwikkeld. Hij pikte iets van de schema’s van Bert, de harde time trials en intensieve fartlektrainingen van Lydiard en de |Japanse methode (Seko!) om iedere week 200 kilometer te draaien. Zo ontstonden er in de cowboy-groep, verschillende groepen. Als Hans op hol sloeg bij een langeduurtraining dan ging Joop en supertalent Bruno er achteraan. Alleen Nico en ik hielden zich aan de afspraken van anderhalf uur vier minuten de kilometer. Daar zaten Hans, Joop en Bruno dik, dik onder!
De Bollenmarathon om nooit te vergeten…
In 1981 liep ik ‘slechts’ vijf marathons. Met een persoonlijk record van 2:45:00 uur in Apeldoorn. Dat had veel beter kunnen zijn. In de Bollen Marathon in Noordwijk het jaar daarvoor, zat ik op een schema van rond de 2:40 uur. Toen werd ik door kwajongens in de duinen de verkeerde kant opgestuurd. Het koste me ruim vijf minuten extra om weer op het juiste parkoers te geraken. Dat zijn momenten in je sportloopbaan die je nooit meer vergeet. Nu nog als ik op tv zie dat wielrenners de verkeerde kant op worden gestuurd, moet ik aan de Bollen Marathon denken! Samen met Joop naar Parijs geweest waar ik net onder de drie uur bleef en Joop zijn geweldige pr van 2:25 liep.
Eens een Cowboy altijd een Cowboy!
In 1982 liep ik mijn laatste marathon. In Apeldoorn in 2:45:41.Wat later een overbelastingsfractuur in mijn kuitbeen die maar niet wilde genezen. Opmerkelijk was dat ik mijn laatste marathon met vijf kilogram extra lichaamsgewicht dan gebruikelijk liep. Een probeersel om krachttraining een onderdeel te laten zijn van specifieke marathontraining… Eens een Cowboy, altijd een Cowboy. Maar toch gek dat ik met 85 kwaliteitskilometers per week dicht bij mijn persoonlijk record in de buurt kwam.
We dreigden geschorst te worden…
Onvergetelijke momenten de clashes op de baan aan de Zuidlarenstraat tussen de weg- en baanatleten, het moment dat Joop in de kopgroep zat van een marathon en toen werd gebeten in zijn edele delen door een Duitse herder. Afgelopen reünie liet hij weten daar nog steeds de gevolgen van te ondervinden. De keer dat voorzitter Braber Joop en mij op de tv zag tijdens de marathon van Enschede. Je moet weten dat onze groep in speciale transpiratievocht opnemende loopkleding liep. Dat had Braber dus gezien. En dat mocht niet. Alleen de officiële katoenen kleding mocht. Zou hij ons nog eenmaal betrappen op illegale kleding dan zouden wij worden geschorst. Later is dat allemaal nog goed gekomen en mochten de wegatleten in ‘onze’ marathonkleding in Sparta-kleuren weliswaar lopen.
Ik mis ‘m nog steeds…
Maar mensen wat een tijd, wat een tijd. Afgelopen zondag 30 juni 2019 de reünie. Zoveel Spartanen die de basis hebben gelegd voor topprestaties op de weg. Marathonlopers die mekaar stimuleerden met de diverse trainingsmethoden. Sparta was volgens mij wat betreft de marathon een unieke atletiekvereniging. En terugkijkend naar mijn marathonmakkers waarvan Hans er helaas niet meer is. Ik mis ‘m nog steeds. Maar wat hebben we in onze glorietijd met elkaar gelachen. Onvergetelijk! Dank aan Peter van Soest, Bert van Dijk en Jan Jol voor de organisatie van de reünie. Over vijf jaar hoop ik er weer bij te zijn…
Frans Evers
Noot: Helaas lukt dit toen in 2024 niet door verkeerschaos
https://www.avsparta.nl/Nieuws/2025/Frans-Evers-overleden
___________________________________________________________________________________________
Beste Rowena,
Mede namens het bestuur wil ik jou en je verdere familie condoleren met
het overlijden van jullie vader cq. echtgenoot.
Wij hebben Frans leren kennen als een goede en bevlogen schutter met
heel veel humor. Ik weet dat de laatste jaren voor hem (en jullie) niet
makkelijk zijn geweest. Ik hoop dan ook dat hij nu de rust heeft
gevonden die hij verdiend heeft. Frans laat in ieder geval een grote
leegte in onze vereniging achter, maar we zullen de herinnering aan hem
vanwege zijn ongelofelijke kennis van geweerschieten altijd met respect
en vreugde in ons hart meedragen.
Rowena, we wensen jullie heel veel sterkte toe in deze moeilijke tijden
en weet dat we in gedachten bij jullie zijn.
Namens het bestuur,
Frank van Hal
secretaris
Goedemiddag Maria,
Bedankt voor je bericht en nog gecondoleerd.
De schietsport mist een geweldige schutter, maar bovenal een mooi persoon.
De afgelopen 25 jaar dat ik schutter ben, heb ik hem leren kennen als een geweldige kerel. Goedlachs met veel humor en altijd geïnteresseerd in de ander.
Jullie heel veel sterkte gewenst met dit verlies.
We zullen Frans vanzelfsprekend afmelden, ook bij de KNSA.
Met vriendelijke groet,
Edwin van Steekelenburg (penningmeester SV Schouwen)
Toespraak zoon F.D. Evers
Speech Papa
Ik ga jullie meenemen in een verhaal van mijn vader met mij, en met mij en mijn vader. Ik heb veel dingen samen gedaan met mijn vader, van hem geleerd en overgenomen. Sportschieten, roofvogel determinatie, fietsen, fit blijven en ga zo maar door.
Zoals mijn vader, het zijn van een auto beschouwde en hoe andere mensen een auto beschouwen daar zat nogal wat contrast in. Voor ons was een auto een vervoersmiddel. Het moest van A naar B gaan, droog zijn, ramen hebben voor de ARKO en als het echt mee zat, dan nog een radio casetterecorder. Blinkende velgen hadden we niet. Jouw blinkende velgen waren je kinderen, zijn al je kinderen. Dit contrast ervaarde ik als tiener toen ik de auto van mijn judotrainer ging wassen voor een extra zakcentje. Na tevreden en voldaan geboend, gezeept en gezeemd te hebben, liep ik terug om mijn werk te laten controleren. Eerst een moment van stilte, toen kwam het: Je bent het belangrijkste van de auto vergeten. Ik zag het nog steeds niet. De velgen…. Een auto was voor jou niet iets om mee te pochen of te pronken.
Geëmigreerd van Leidschendam naar Goeree Overflakkee. Zo werden we ineens overkanters, een soort van allochtoon in eigen land. Dit deed je om je gezin goed te kunnen verzorgen. Voor werk, ruimte en rust. Je was geen vader die zondags het vlees kwam snijden, je was er elke dag, achter die stomme computer waarvan je zo’n last van je rug kreeg.
Ik had destijds niet veel vriendjes, maar jij als vader was er wel. Zo kon ik je bijna altijd wel even een half uurtje van die computer lokken om even een bal over te gooien en te stoepranden. Wat ben ik blij dat ik tijdens jouw leven nog heb kunnen ervaren hoe zwaar en mooi het hebben van een groot gezin is zodat ik mijn respect, liefde en bewondering heb kunnen uitspreken naar je, de laatste paar jaar.
Zorgzaam, als er iets kenmerkends aan je was, was dat je zorgzaam was. Naar ons, je lieve vrouw, verstoten dieren of je vrienden en kennissen. Altijd maar overal heen rijden voor de kinderen, een gestresste mama knuffelen in de keuken, eten voor verstoten kuikens voorkauwen en voeren met een luciferstokje, of honderden kogels herladen voor je vrienden van het sportschieten. Of als ik er even helemaal doorheen zat als tiener, het werk neerleggen voor een rondje Zeeland om roofvogels te spotten en daarna lekker een terrasje te pakken voor een uitsmijter, een westmalle en voor mij een Lipton Ice tea. Daarvan hebben we er genoeg gehad. Zo ook jij. Maar was plotsklaps gestopt met drinken van lekkere Belgische speciaalbieren na een opmerking van mij in de auto terug van het schieten. Dit kenmerkte jouw sterke wil en zorg om een goed voorbeeld te zijn en controle te hebben over je emoties. Een niet gemakkelijk stoïcijns voorbeeld om te volgen als enige zoon in een gezin met 5 vrouwen. Sorry dat ik nog niet op dat niveau ben. Jij hoefde niks voor jezelf, je zei altijd: geef het maar aan de kinderen.
Sterk, wij wisten wel dat je sterk was maar dat kon je niet zien door die prachtige groene vormloze waxcoat jas. Hoe lang heb je dat ding wel niet aangehad, ik denk wel een kwart eeuw. Om je kleding gaf je niet veel maar je zorgde er wel altijd voor dat je fit en sterk was om je gezin te kunnen beschermen. De enige momenten dat je zorgde dat je er gesoigneerd bij stond (Sommige zullen denken gesoigneerd, gewoon een soort netjes en verzorgd) mijn vader gebruikte altijd gekke woorden zoals clignoteur voor richtingsaanwijzer). Gesoigneerd was je, zoals jij er nu bij ligt, ook als je speeches moest geven voor Engelse schietlodges, na wedstrijden of bij inspreekmomenten van raadsvergaderingen.
Maar over het algemeen bracht je ons overal in de prachtige groene jas. Zo ook naar de Staver voor judo. Er was daar kermis op de parkeerplaats. Je kent het wel botsauto’s, grijpautomaten en een boksbal met een groepje jongeren erom heen. Wij moesten je wel even overhalen maar voor je kinderen zou je wel even die boksbal zijn kop der af te slaan. De nietsvermoedende menigte jongeren begon je toe te juichen en te joelen, opa, opa, opa. Vanuit die groene vormloze jas drukte jij op dat rode knopje, de bal kwam naar beneden. Je nam geen aanloop maar ging er gewoon direct naast staan en maakte je klaar om met een loeirake rechtse hoek de genadeslag te geven voor de nietsvermoedende menigte jongeren. Het moment was daar, alle toeters en bellen die dat ding kon maken gingen af, 300 het niveau superman was het maximale wat je kon halen en dat haalde jij. Tot grote verbazing van de menigte jongeren waarbij de sfeer omsloeg in verbazing en bewondering. Jij was die dag onze superman.
Ik had een droom en dat was surfen op een golf. Jij hebt mijn droom uit laten komen. Je bracht mij samen met Ted naar Domburg naar de Funbox Rusty Golfsurfen dagen. Een passie waar ik lange tijd van heb genoten en had er zelfs mijn beroep van gemaakt en vele vrienden door gekregen en vele plekken afgereisd. Zoals jij reisde voor je marathons deed ik dat voor de wind en de golven. Jij was die dag mijn held. Bedankt lieve papa.
Principieel: Dat is wat jij was, wars van verspilling en zinloos geweld zo zei ik jou een keer. Ik zou wel bij de ME willen. Waarop jij mij vroeg: maar wat als je niet tegenover voetbalhooligans staat maar op een walvisvaarders boot mensen van Greenpeace er af moeten slaan, doe je dat dan? Natuurlijk niet lieve Papa, zo had ik mijn antwoord al. Groot bewonderaar van de bokser Muhammed Ali die ook weigerde naar een vreemd land te gaan om mensen het leven te ontnemen en zo in het gevang kwam en zijn carrière moest staken. Nou papa als ze komen om naar Oekraine te gaan, dan weiger ik ze ook de deur en ga liever zitten.
Trots wilden wij, je kinderen, je tot op het laatste moment maken. Zo’n gevoel teweeg brengen bij je kinderen gebeurt alleen voor een vader waar je zielsveel van houdt. Jouw ziel is nu gevlogen en al je kinderen hebben afscheid van je kunnen nemen. Je bent snel gegaan, een langere tijd al parkinson, een kaakoperatie, kaakinfectie, longinfectie, delier en een hartritmestoornis volgden elkaar binnen enkele dagen op, maar niet snel genoeg voor mijn liefde voor jou.
Zaterdag 12 juli op Zanzibar kreeg ik een berichtje van moeders dat je was opgenomen en dat je in goede handen was en ik mijn zaakjes daar maar moest regelen. Ik voelde mij al 2 dagen KUT, ik wist destijds niet waarom, nu wel. Ik wilde je direct bellen en zien, dat kon. Toen ik je zag lijden in dat bed wilde ik maar 1 ding, bij jou zijn en mijn moeder ondersteunen. Binnen 24 uur zat ik naast je bed van Zanzibar, Addis ababa, Wenen, Amsterdam naar Dirksland. O lieve Heere, dit is iets wat jij absoluut niet in een speech zou willen horen. Maar dit was mijn wens aan hem en hij is verhoord. Dat ik op jouw einde bij je mocht zijn en jou en je lieve vrouw mocht ondersteunen.
Je taak is volbracht met vlag en wimpel pa. 1 lieve vrouw en 6 kinderen voorzien, verzorgd en vaardigheden meegegeven voor het leven. Wanneer straalde mijn vader het meest. Dat was als ik je zag kijken naar mijn moeder. Alleen dan zag ik die mooie twinkeling in je ogen.
Je gaf niks om bezittingen, gaf het liever met warme hand, tot op het laatste moment stimulerend en enthousiasmerend. Zo kennen vele jou als er interactie was met anderen omtrent sport zei je altijd: Wat goed joh, goed bezig, ga zo door! Zelfs tot in je ziektebed toen we even een momentje alleen hadden, zei je: Met dat geld daar ben je goed in, ga daar mee door. Goed wetende, dat je het over handelen had. Ook al stond mijn hoofd er niet naar, ik heb daarna toch nog wat posities geopend die ondertussen al 3x hebben gemaakt. Maak je dus geen zorgen, je hebt je taak volbracht want zoals je hebt gezien. Ook al ben ik er niet, ik ben er zo. En als mama iets nodig heeft, ben ik er altijd.
Ere aan wie ere toe komt. Ik wil deze gelegenheid ook nog even aangrijpen mijn jongste zusje Rowena te bedanken voor alle liefde en zorgen die je papa en mama hebt gegeven. Je bent 14 jaar geleden uit het huis gegaan maar bent eigenlijk nooit echt gegaan. De laatste jaren was jij hun schoonmaakster, voetbalmaatje, fietsmaatje, lachmaatje en regeltante. Het contact dat je wellicht minder hebt gehad toen je klein was, heb jij dubbel en dwars ingehaald in een tijd waarin zij dit zo nodig hadden. Dienstbaar net als papa. Ik ben trots op je en hartstikke dankbaar, bedankt lieve Rowena.
Als laatste ligt hier dit gewicht, ik zal het zo even optillen als laatste eerbetoon en wil de sterke mannen en vrouwen vragen dit mee te nemen voor hem als eerbetoon voor zijn graf. Het heeft bij ons 37 jaar in de tuin gelegen toen mijn vader nog wat groter en zwaarder was. Ik weet niet wat voor oefeningen hij ermee deed maar het is ontiegelijk zwaar. Ik heb het voor je opgegraven, schoongemaakt en hiernaar toe meegenomen want ja Frans. Dat kan je natuurlijk niet voor Maria laten liggen. Ik heb het gelukkig de laatste paar jaren al veel gezegd. Bedankt lieve vader voor alles, ik hou van jou!
Toespraak Hans Wassink, collega redacteur/schrijver
Frans Evers: samenwerken met een bijzondere man
De vriendschap met Frans is er een van ruim veertig jaar. We leerden elkaar kennen bij de Haagse uitgeverij Coene Sport Promotions, waar ik juist als eindredacteur voor diverse fitnessbladen was aangesteld. Vader Coene had de drukkerij en zoon Willem deed de bladen. De redactie was in de nok van het pand, gelegen aan de Lange Beestenmarkt, met aan de achterkant diverse sexshops en de sportschool van IJzeren Willem Jonkman. Een echte hard core gym, met behoorlijk wat Haagse penose. Frans trainde er graag. Als Rotterdammer voelde het alsof ik op bezoek was bij Jacobse en Van Es, de vrije jongens van de Tegenpartij. Werken bij Coene Sport Promotions was daarom een uitdaging…maar zelden saai. Twee momenten ter herinnering.
Frans in de jungle
In de doorlopende fotopresentatie is Frans al voorbij gekomen als Tarzan in de jungle, met Jane op de voorgrond. Frans was daar in goede shape, rond de 100 kg schoon aan de haak. We waren in de Hortus Botanicus in Leiden, de oudste botanische tuin van Nederland, eigenlijk voor een fotosessie met een jonge bodybuilder die het weekend daarvoor een wedstrijd had gewonnen. Helaas kwam de kampioen niet opdagen en toen moest Frans model staan, want aan de fotograaf hing een pittig prijskaartje. Het resultaat was een unieke serie foto’s die de cover van het fitnessmagazine FIT uiteindelijk niet gehaald hebben, too much Frans met humor. Het had de beste cover ooit kunnen zijn, vind ik nog steeds…
Frans voor de rechtbank
Naast de redactie van de sportbladen namen we dagelijks ook de kwaliteitskranten door en voelden dan geregeld een sterke behoefte om bepaalde kwesties aan de kaak te stellen. Zo’n kwestie was bijvoorbeeld de zaak van de Haagse vrouwenarts Dirk Bessem, die onder het mom van ‘verantwoord medisch handelen’ jarenlang vrouwen had misbruikt. Dan werden er door het ‘schrijverscollectief’ Evers-Wassink satirische brieven rondgestuurd waarin ze Bessem in alle toonaarden roemden en argumenten gebruikten uit de verdediging van meester Gerard Spong, de advocaat van Bessem. Zo zou Bessem het slachtoffer geworden zijn van een ‘feministisch complot’ en door chronisch overwerk verzwakt, verleid zijn door diverse vrouwen bij hem in behandeling. Spong liet het er niet bij zitten en omschreef in zijn dagvaarding de hoofdverdachte Evers als een ‘typisch iemand’. Het ‘bijzondere’ van Frans was hem dus niet ontgaan. Tijdens de rechtszaak citeerde de officier van justitie vrij uitgebreid uit de brieven van het schrijverscollectief, met als eindoordeel : ‘Het is meesterlijk geschreven, maar beslist kwaadaardig!’ Het vonnis: twee jaar voorwaardelijk op straffe van 500 gulden.
Het schrijverscollectief ging natuurlijk onverdroten verder met andere misstanden, om uiteindelijk alles te verzamelen voor het Grote Stichtingsboek Burgerlijke Ongehoorzaamheid. Dat boek is er nooit gekomen. Wel een groot, bijzonder, gezin, én er werd de kiem gelegd voor het later Schrijfbedrijf Evers Van der Waart. Naast het serieuze werk is daarnaast altijd ruimte gebleven voor een pittige satire. Dat hebben ze op het eiland geweten…
Toespraak dochter Xena Maria Evers
Lieve papa,
Jij zag mijn eerste adem, ik jouw laatste.
Ik denk dat geen mens meer invloed heeft gehad op mij, dan jij.
Je was veel, maar onder andere filosoof, schrijver en marathonloper.
En wat ben ik? Nou ik ben ook veel, maar onder andere filosoof, schrijver en marathonloper.
Van mijn 7e tot mijn 17e hebben we denk ik wel duizenden uren samen in de auto gezeten richting de vele judotrainingen en wedstrijden door het hele land. Eerst samen met Lanah en Falko en de laatste jaren met zijn tweetjes. Tijdens de wedstrijden stond jij te kijken langs de mat, ijsberend, vaak veel zenuwachtiger dan ik. Vele hoogtepunten heb ik mogen bereiken, zoals Nederlands Kampioen en 3e van Europa: vol trots was je.
Inmiddels is het geen geheim meer dat ik dat meer deed voor jou, dan voor mezelf. Maar ook deze zelfopoffering, of misschien positiever geformuleerd, het diepe verlangen om degene van wie je houdt gelukkig te maken, heb ik niet van vreemde.
“Alles voor de kinderen” zei je vaak. En dat meende je echt. Terwijl mijn moeder probeerde de eindjes aan elkaar te knopen, kocht jij stiekem een merkkleding vestje voor mij dat ik graag wilde hebben. En als ik ’s avonds laat nog een beetje een beetje trek kreeg, dan bakte jij wat biefstuk in de pan, sneed je dat in stukjes en dan zocht je de lekkerste stukjes uit en die gaf je dan aan mij.
Maar ik kon ook heel boos op je worden, als ik van de wc afkwam en jij vervolgens langsliep en zei ‘goh, ik wist niet dat zulke kleine meisjes, zo erg konden stinken.” Jij vond dat zelf natuurlijk wel heel erg grappig. Je haalde ook vaak als grap de reclame aan waarin werd gezegd “wie is toch die man die op zondag thuis het vlees komt snijden?” Maar ik weet eigenlijk niet eens precies waarom je dat deed en wat je daar nou zo grappig aan vond.
Wat ik wel weet, is dat jij juist precies het tegenovergestelde was. Want als jij iets was, dan het was het een betrokken vader. En die betrokkenheid was er niet alleen in onze kindertijd, want zo heb jij ook alles gelezen en op taal gecontroleerd wat ik voor mijn verschillende studies heb geschreven. En tot vorige week nog belde jij wekelijks al je kinderen op om te vragen hoe met ons gaat.
Dat je dood voor een enorm gat en een leegte zorgt, hoef ik eigenlijk al niet meer te zeggen.
Ik ben zelf op dit moment overspannen en alhoewel ik het op momenten echt het meest vreselijke vind dat ik ooit heb meegemaakt, had ik anders nooit de maand juni hier bij mijn ouders in Nieuwe-Tonge gezeten. We hebben nog goede en zelfs emotionele gesprekken gevoerd, we zijn een paar keer uiteten geweest. En iedere avond voor het slapen heb ik je een kus op je voorhoofd gegeven. De laatste volledige maand dat jij in leven was, was ik bij je, dat verzin je toch niet? Ik weet dat je dit absoluut niet wil, maar ik zou er bijna van in een god gaan geloven.
En om nog even in dat thema te blijven...
Sabina, wat een godsgeschenk dat jij en je collega het Parkinson boksen hebben opgezet net in de tijd dat mijn vader Parkinson had. Op de donderdagochtenden trof ik hem beneden in de woonkamer aan, met z’n bokslegging al net over zijn knieën, wachtend tot het 3 uur was en hij eindelijk mocht boksen. Hij leefde de laatste jaren echt voor het boksen en jullie hadden een bijzondere band. En het is toch ongelooflijk dat hij 5 dagen voor zijn dood gewoon nog met jou heeft staan boksen.
Mijn jongste zusje Rowena, de jongste en we zeggen nog vaak de kleinste, ook al ben je dat niet meer. Dankjewel dat jij vooral de laatste jaren zoveel voor papa en mama betekent hebt en altijd direct voor ze klaarstond wanneer ze hulp nodig hadden, ook weer dit laatste desastreuze weekend.
En tot slot mijn moeder. Je spreekt dan misschien nu niet op papa’s uitvaart, maar net zo goed valt het moeilijk in woorden te vatten hoe liefdevol, geduldig en respectvol je de laatste jaren met papa bent geweest. Het was echt niet altijd makkelijk, maar de traditionele huwelijksgelofte ‘ik beloof je lief te hebben in voor en tegenspoed tot de dood ons scheidt’ hebben jullie maar mooi waargemaakt.
JUDO
Als schrijver/vertaler kreeg Frans de opdracht van de Judo Club Nederland de opdracht het jubileumboek te schrijven. Hij had daardoor contact met de vele grootheden in het judo.
Hallo familie Evers,
Wat een verdrietig bericht... Als eerste wil ik jullie allemaal heel veel sterkte wensen met het verlies van jullie echtgenoot, vader, opa en overgroot opa.
Helaas heb ik hem niet persoonlijk kunnen ontmoeten maar zo te lezen heeft hij enorm veel sporen achter gelaten in de sportwereld. Zijn boek blijft zeer gewaardeerd en we reiken hem nog steeds uit bij speciale gelegenheden.
Nogmaals heel veel sterkte met dit verlies, we hopen dat jullie steun hebben aan elkaar en dat het helend is om te zien hoeveel mooie sporen hij achter laat.
Ook namens het bestuur en alle medewerkers van Judo bond Nederland;
Met vriendelijke groet,
Sem van Dun
Clubaccountmanager
Judo Bond Nederland
Postadres: Postbus 7012 | 3430 JA Nieuwegein |
Bezoekadres: Kelvinbaan 48 | 3439 MT Nieuwegein |
(let op: we zijn per 29-05-2024 verhuisd naar de 1e verdieping; samenwerkende sportbonden)
T +31(0)30-7073600 T+31(0)644045832| www.jbn.nl
Miriam Sahara
Ach Maria, ik leef met je mee! We zullen ergens een mooi klein aandenken bij een acaciaboom in de Sahara voor hem plaatsen !
Jij is gewoon bij je ! Geen leeg gevoel ! Ieder bijtje of
vlindertje heeft een stukje van hem bij zich!
Toespraak dochter Rowena
Lieve papa,
Van alle kinderen lijk ik het minst op jou. Maar mijn gevoel voor humor heb ik zeker weten van jou (sorry mama). Je had een scherp gevoel voor humor, ad rem zouden de meeste mensen zeggen. Van woordgrappen en woordspelingen, hoe slecht ze soms ook waren, daar konden we samen erg van genieten. Eentje die geregeld terugkwam was: " er zaten twee Toekans in een boom, vroeg de ene aan de andere 'waarom zit je hier?' Zei de ander, 'omdat ik nergens naar Toekan'. Hier kon jij altijd erg om lachen.
Lachen. Dat stond centraal. Psychologen zouden zeggen dat is een coping mechanisme. En daar hebben ze misschien wel gelijk in. Zelfs op het laatste moment toen er eigenlijk niks meer te lachen viel maakte je nog overal grappen over, waarop ik reageerde: "Ja maar je kan niet alles weglachen papa". En nu kunnen we alleen maar zeggen, het is een hard gelag.
Naast lachen, was sport belangrijk voor jou. Nou, belangrijk.. heel erg belangrijk. Eigenlijk wel de rode draad in jouw leven. Van alle kinderen was ik de minst sportieve. Pas toen ik wat ouder was en op mezelf ging wonen heb ik een sport gekozen om meer een band met je te krijgen. We gingen samen wielrennen. En dan niet zomaar voor de lol, maar van jou moest er natuurlijk af en toe wel een vorm van competitie in zitten. Zo hebben we samen drie keer de GO Glassic gereden en nog wat andere tochten.
Nadat je met de racefiets een keer flink was gevallen hebben we de racefietsen helaas aan de wilgen moeten hangen. Maar vijf jaar geleden sloot ik me aan bij één van je andere passies. Ik werd lid van dezelfde schietvereniging en zo zijn we iedere vrijdagavond samen naar de club gegaan. In deze tijd heb ik veel van je kunnen leren en ik ben blij dat we deze 1-op-1 momenten samen hebben gehad. Vaak zette ik op de terugweg van de club een nummer op van Van Kooten en De Bie op, maar daar kom ik straks op terug. En zeg je Van Kooten en De Bie, dan kom je toch weer terug op de humor. Je was groot fan van deze twee Haagse heren, hierdoor was ik bekend met veel sketches en typetjes, tot grote verbazing van oudere collega's op mijn werk. Ik was veel te jong om dit te kennen! En dan zei ik altijd, "ja, mijn vader is groot fan!"
Je was geboren en getogen in Den Haag en had dan ook echt een groen geel hart. Hoewel ikzelf niks met voetbal heb zijn wij meer dan eens samen naar ADO gaan kijken. Het liefst stond jij naast het vak van de harde kern. Of als het even kon er middenin! Prachtig vond je dat. Wanneer dan in het stadion het nummer Oh Oh Den Haag werd gedraaid en de tekst volgde met" ik zou best nog wel een keertje met die ouwe naar ADO willen kijken" dan zong ik dat altijd naar jou. Nogmaals mooie 1-op-1 momenten die ik nooit zal vergeten.
Afsluitend gaan we luisteren naar het nummer: Rozen, Rumbonen en Rode wijn van niemand minder dan Van Kooten en De Bie. Het nummer dat jij en ik altijd samen meezongen in de auto op weg naar huis.
Woordje aan het graf van collega sporter Hans
Hallo Frans,
ik wil nog even terugblikken op de afgelopen drie jaar. Maria kwam je altijd brengen en halen. Mijn eerste herinnering was de inschrijving bij Sport4all in mei 2022 en een film waarin jij te zien bent om de fijne motoriek te oefenen. De Parkinson is killing voor ons doen en laten.
Je had extra les bij coach Sabina en je hoorde de klappen bij het begin van de straat. Ondanks dat je krom achter je rollator liep en een stoel achter je voor de zekerheid, heb ik nog nooit zien vallen.
Ik hoop dat je daarboven een boxing is, zodat je lekker kunt oefenen. We zijn ook wel eens verrast: Frans liep ineens rechtop en zonder rollator, maar dat heeft niet zolang geduurd.
Er is een sportief sportman heen gegaan.
Hans Doornkamp (clublid Sports4allGO)
Speech Uitvaart Papa dochter Arenda
Als ik denk aan mijn vader, dan denk ik aan een sportieve, grappige en wijze man, die mij heel veel geleerd heeft.
Als ik denk aan mijn vader, dan denk ik aan de keren dat hij mij verhalen voorlas, in het ziekenhuis, uit de bijbel, of nouja… wat hij vertelde kwam niet perse overeen met wat er daadwerkelijk stond… wie mijn vader gekend heeft, kent ook ongetwijfeld zijn humor.
Als ik denk aan mijn vader, dan denk ik terug aan de keren dat ik vroeg, ‘Papa, gaan we vogels kijken?’ Waarop hij dan zijn verrekijker pakte en een aantal boekjes met plaatjes erin, zodat we de vogels konden opzoeken die we dan tegen kwamen. Hij leerde mij de verschillen en al snel herkende ik de vlucht van een sperwer, het cirkelen van de buizerd, het bidden van de torenvalk. Maar we genoten ook van de kleurrijke watervogels, de zware buffels en jonge fjordenpaarden in de natuurgebieden van Goeree Overflakkee.
Als ik denk aan mijn vader, dan denk ik aan alle keren dat hij mee ging naar het paardrijden of de voetbal en dan langs de lijn stond om mijn voetbalteam aan te moedigen. Ik denk dan het liefst terug aan de keren dat ik als spits met een goede counter de verdediging uitspeelde en mijn vader met een trots gezicht zijn duimen opstak. Als er dan publiek van de tegenpartij een opmerking maakte ‘Oh nee, daar gáát ze weer’, dan kon mijn vader zijn lach niet inhouden en dan zag je hem stralen, ‘dat is míjn dochter’. Die blik, die enorme grijns op zijn gezicht… Die trotse man(!) die geen wedstrijd van mij gemist heeft. Dat was mijn vader.
Als ik denk aan mijn vader, denk ik aan de man die vroeger allerlei gekke dieren kon imiteren. Toen we klein waren vertelde hij ons het sprookje dat hij als ‘aap’ door mama uit de boom is gehaald. Of dat er een vogeltje in zijn keel verstopt zit… Heerlijk hoe hij ook deze gekke fratsen uithaalde bij mijn kinderen. “Wat een gekke opa!” Ik ben blij dat ook mijn kinderen hem hebben leren kennen. Als een grapjas, als de sterke man, die hij altijd geweest is. Hij wordt door mijn zoontje “onze sterke Boks-Opa” genoemd.
Als ik denk aan mijn vader, dan denk ik aan een eerlijke man die staat voor rechtvaardigheid. Doe goed voor je medemens, maar blijf altijd trouw aan jezelf. Toen ik hem vertelde dat ik draagmoeder wilde zijn voor een mannenstel, heeft hij nooit afwijzend gereageerd. En natuurlijk had hij ook z'n zorgen, maar uitte dat zonder te oordelen. Nee, hij bracht het dan altijd zo, door er humor in te gooien. Natuurlijk zou de maatschappij er wat van vinden. Maar als iemand gewend was met kritiek om te gaan, was het mijn vader. Zijn mooiste boodschap was dan ook: Laat je niet gek maken en dóé waar jij in gelooft.
Dus dat is wat ik zal blijven doen, papa…
Gedicht aan het graf dochter Arenda
Schrijven als een ware kunstenaar
Frans Evers kon dat als een kei
Met humor raakte hij de gevoelige snaar
Mensen raken, ja dat kon die vader van mij
Zeggen waar het op staat, zoals alleen hij dat kon
Verpakt in humor, of wat voor moois hij dan ook verzon
Voor veel mensen was hij een vertrouwd gezicht
Hij zette de mensen die het verdiende in het licht
Sprak je met Frans af, dan kwam er echt iemand binnen.
En als Frans zijn pen de ruimte gaf, dan kon de pret beginnen.
Oh wat zou ik hem graag even vastpakken
Kreeg ik nog maar een schouderklop met zijn sterke handen
En dat hij me dan toespreekt,
“Doe kalm aan, en poets je wel je tanden?”….
Zorgen voor zijn kinderen, en voor de dieren soms in nood
Een voorbeeld voor vele, zoals hij dan zijn hulp aanbood
Hij rende vele marathons en toonde altijd discipline
Zijn niet te stoppen wilskracht, tot hij daar lag… aan de morfine
Mijn vader is niet meer, en dat valt me zwaar
Zijn race op aarde is gelopen, de finish was al daar..
Niet langer die trouwe supporter, die zei
Denk aan je adem en ga niet te hard van start
Dat tijdperk is nu voorbij. En die supporter, voor altijd in ons hart…
Reactie oudvoetballer Kees Storm
Hallo Maria, mijn condolances voor Frans!
Ongelooflijk dat hij er niet meer is! Ik heb net met een gevoel van een steen in mijn maag kennis genomen van je bericht! En mooie berichten van jullie kinderen! Hij heeft mij veel geholpen met mijn voetbalcarrière! Hij was altijd daar voor je om te helpen.
Ik weet nog goed dat ik 's maandags bij jullie thuis kwam om extra te trainen met Frans! Toen ik 6 maanden niet kon voetballen met een achillespees blessure, nam hij mij mee naar de Boekhorst straat in Den Haag om extra te trainen. Wat ik toen niet wist is dat de Haagse onderwereld daar ook aan het trainen was! Enfin je weet dat Frans voor niemand bang was! En wij trainden hard, maar er was ook een hoop humor bij! En er waren twee ( wat ik later hoorde onderwereld figuren aan het trainen, en Frans zei met een hoog stemmetje van een meisje terwijl die ene crimineel het gewicht omhoog duwde, nog 4 keer, nou wij lagen in een deuk, en die andere crimineel moest zijn maatje helpen om dat gewicht van hem af te krijgen! Hahaha, dat was Frans, altijd humor!
En hij stond altijd voor iedereen klaar! Hij was larger then life, zoals ik me hem kan herinneren. Als je Frans een keer hebt ontmoet, vergeet je hem nooit meer! Ik hoop dat die shock en steen in mijn maag er niet te lang blijft zitten, alle sterkte aan jou Maria, en de kinderen, tot schrijfs!
